Vuur was het afgelopen jaar een onverwachte leraar voor mij. Voor mij was vuur al jaren een thema, maar dan vooral als verstoord en niet goed functionerend vuur. Mijn ouders houden van warme zonnige landen dus als kind gingen we in de zomervakantie vaak naar het middelandse zee gebied. Ik vond de hitte altijd verschrikkelijk -de Nederlandse zomers waren al er genoeg- dus zat ik dan in de schaduw van een boom of koelte van een grot. Lange tijd hield ik helemaal niet van warmte en zomer, laat staan een sauna.

Sinds ik mij kan herinneren heb ik eczeem en deze vorm van huid ontsteking wordt vaak in verband gebracht met een disbalans in je interne vuur. Mijn huid was altijd rood, kapot en jeukerig en de zon maakte dit vaak alleen maar erger. Verschillende depressieve episodes later in mijn leven ervoer ik als 'gebrek aan vuur' of levensenergie. Zo heb ik lange tijd zowel een diep verlangen naar meer vuur gehad als weerstand en verzet.

Zal ik me branden aan het vuur? Wat gebeurt er als ik werkelijk verbinding maak met mijn innerlijk vuur? Zal het te veel zijn? Te gevaarlijk en sterk? Zal ik zelf verbrand worden door de wereld als ik vurig ben? (Ja, ook brandstapel angst kwam om de hoek kijken...)

Deze zoektocht bracht mij op een reis van angsten onder ogen zien, oude wonden voelen en genezen en het ontdekken van het element vuur in al haar facetten. Langzaamaan begin ik het vuur binnen en buiten te omarmen en hierdoor voel ik mij meer en meer verbonden met een levenskracht waarvan ik dacht dat ik er alle verbinding mee kwijt was.

Dit is de eerste zomer die ik mij kan herinneren waar ik geniet van de warmte. En voor het eerst heb ik het vuur 'gehoed' voor een zweethut. Uren lang voor het vuur zorgen en gloeiend hete stenen de hut in brengen, en dat onder de felle midzomer zon! Vuur wil ruimte, wil alles verbranden behalve de waarheid. Vuur is voedend en soms gevaarlijk, oh wee als je haar niet serieus neemt. Vuur wil branden, echt en rauw zoals het leven. Wij begrijpen mekaar wel, dat vuur en ik. Wees welkom vuur!